B1 – Bekatorosak

26 urte ditut.
Bekatorosa naiz.
Eta hala sortu nintzen.
Udako gau batez aurkitu nuen ene bekatua. Hamasei urte nituen eta ene lagunak hamazazpi eginak zituen ekainean. Biziki ederra zen ene  laguna! Begi urdinak eta ezpain bustiak zituen. Emazte bat zen, ni bezala. Horrela hasi ginen elkar maitatzen: xoko ttipi batean gordeka, ilunean, sekretuan. 

Hastapenean, uste nuen ardi hazteritsu bakarra nintzela ene herrian. Ene herrian, bai eta ere Euskal Herri osoan, ez bainekien bertzeen etxeetan ere bazirela ni bezalakoak. Askatasun beharrez, deliberatu nuen ahal bezain urrun joatea. Ene bekatua zaku batean sartu nuen eta elkarrekin joan ginen arte eskolara. Lehenik Paris, gero Glasgow eta han, han bai, libre sentitu nintzen! Marrazkiaren bitartez atzeman nuen ene boza, eta emeki emeki ulertu, eta onartu nuen ene nortasuna. Pintzela arma bat bezala altxatuz, ene bekatuarekin jotzen nituen eskolako murruak… Diploma ukan nuelarik, eta herrimina zainetan gehiegi sentitzen bainuen, erabaki nuen etxera itzultzera. Orduan, ikuspegi berri batekin begiratu ditut ene haurtzaroko bazterrak. Ohartu naiz ez nintzela bekatoros bakarra. Batzuk, ttipitik ezagutzen nituen baina jakingabean. Garaian ez zen erraten. Bertze batzuk, gazteagoak, armairutik atera ziren atzerrian bizi nintzelarik, eta beren konplexuetarik libratu ziren. Bukatzeko, maleruski, pertsona batzuk bizirik irauteko beti gordetzen ziren… Ene hamazazpi urteko lagun ederrak, hogeita hiru urte egin berri zituen Euskal Herrira itzuli nintzenean. Berriz maitatu gara, baina, aldi honetan, ez gara gorde. Liburu hau eskaintzen diot.

Dom

Hiztegia:
bekatorosa: bekatari. Bekatuan dagoena edo bekatu egin ohi duena (fr: pécheur)
hazteri: azkura bizia eragiten duen eritasun kutsakorra